Quannu ti chiamu, pari ca mi sienti
pirchi’ si friscu ancora ‘nta me menti
ti ricuordu a scausa o Cannitu
cu cori allegru e sempri spinsieratu.
Impressa l’orma tua a frajmare
‘nta casa janca ‘ pi t’arripusari,
vulisti lassari l’alitu du sciatu
pirchi’ da terra tua eri ammaliatu.
Havi’ u cori cchiu’ riccu d’un diamanti
chinu d’amuri, forti, pussidenti
quann’eri a mari, ‘un pinsavi a nenti
spittavi ca l’alba si chiudi’a a punenti.
Bastava na petra janca o d’ossidiana
ca ti sintivi u munnu ‘nta na manu
pi st’isula fu amuri accussi’ ‘ncarnatu
ca nun l’abbannunasti, mancu malatu.
Prima di fari l’urtimu viaggiu
lassasti la to varca ferma all’ormeggiu
ormai u sapi’ da tiempu, eri sicuru,
ca dopu a quinta e luna, vini’a lu scuru!