Gia’ intra di la ventri, ‘nto me saccu
tirava causci cchiu’ forti di nu sceccu
me matri cchiu’ ‘un sapi’a c’havi’a a fari,
pi ghiuornu e notti, n’ura ripusari .
Me nonnu ci disci’a “un t’abbannunari “
ca nu rimediu io’ l’haiu a truvari:
Pruvo’ a sonari un puocu l’organettu
cu na canzuna sua , truvaiu riggiettu.
Crisciennu havi’a l’estru di cantari
unni vidi’a strumenti , l’havi’a a pruvari
nun c’era bisognu cchiu’ di nu scienziatu
pi vidiri ca u me destinu era segnatu.
.
Ma quannu si disci chista e’ mala sorti!
me patri , giuvani su chiamo’ la morti,
da quannu iddu nni lasso’ stu vuotu
‘un ci fu nuddu ca nni desi aiutu .
Un ghiornu lu Signuri mi vinni n’suonnu
cu na gran lusci janca tutta attuornu
“mi dissi: “figghiu mia tu ha studiari “
ci sugnu Io’….,allura chi staiu a fari ?
Passaru l’anni, io’ l’ebbi a chiamari :
“ma cumu mi dasti a vusci pi cantari ,
e inveci di mannarimi a studiari
gia’ mi cunnanasti nicu a travagghiari ? “
Oh figghiu mia ! ‘un tuttu si po’ haviri,
gia’ Io’ ti desi l’estru , l’ha capiri !
Quannu ti pigghi di malincunia:
tu canta !.. canta!.. canta !…canta pi mmia !